చాగంటి కోటేశ్వర రావు గారు మహాభారతంలో ఒక ఘట్టం గురించి చెబుతూ ఒక స్త్రీ కన్యగా ఉండి సంతానం కన్నప్పుడు ఆ సంతానం మీద ఆ స్త్రీకి ప్రేమ ఉండదనీ, వివాహితగా కన్న సంతానం మీదే ప్రేమ ఉంటుందనీ ఒక ఆశ్చర్యకరమైన వ్యాఖ్య చేశారు.
వారిని బట్టి మాతృత్వానికి, కడుపు తీపికీ కూడా అక్రమ, సక్రమ తేడాలు ఉంటాయన్నమాట.
వారు ఆ వ్యాఖ్య చేసిన సందర్భం కుమారాస్త్ర విద్యా ప్రదర్శన సందర్భం. కర్ణుడు ప్రయోగించిన ఒక అస్త్రానికి అర్జునుడు కనిపించకూడా పోయాడు. కర్ణుని తన కొడుకుగా అప్పటికే గుర్తించిన కుంతి అర్జునుడు కనిపించక పోయేసరికి ఆందోళన చెంది మూర్ఛ పోయింది. అప్పుడు విదురుడు ఆమె ముఖం మీద నీళ్ళు చిలకరించగా ఆమెకు తెలివి వచ్చింది. కాసేపటికి కర్ణుడు, అర్జునుడు ఇద్దరూ కనిపించేసరికి ఆమె మనసు కుదుట పడింది.
ఇదీ స్థూలంగా మహాభారతంలో ఉన్నది. ఈ చిత్రీకరణలో కుంతి మాతృత్వానికి లేదా కడుపు తీపికి ఎలాంటి విఘాతమూ కలగలేదు. అక్రమం, సక్రమం అనే తేడా లేకుండా కొడుకులిద్దరూ కనిపించినందుకు ఆమె తల్లి మనసు సేద తీరింది. మహాభారత కథకుడు మాత్రం ఆమె మాతృత్వానికి ఎలాంటి పరిధులూ నిర్దేశించలేదు.
చాగంటివారు ఆ పని చేయడమే ఆశ్చర్యం.
తల్లి అక్రమంగా బిడ్డను కంటే తనను తాను శిక్షించుకోవాలి. లేదా తనకు అక్రమ సంతానం ఇచ్చిన వాణ్ణి శిక్షించాలి. అంతే తప్ప తన జన్మకు తాను ఏమాత్రం బాధ్యుడు కాని బిడ్డను ఏవిధంగా శిక్షిస్తుంది? ఇది సహజన్యాయానికి విరుద్ధం కదా? కర్ణుడి మీద కుంతికి ప్రేమ లేకపోవడం అతనిని అన్యాయంగా శిక్షించడమే కదా? మాతృ సహజమైన ప్రేమను అతనికి లేకుండా చేయడమే కదా?
మహాభారత కథకుడు మాత్రం కర్ణుడి మీద ఇలాంటి మాతృ ప్రేమ రాహిత్యం అనే శిక్షను విధించలేదు. ఆయన ఎంతో ఔచిత్యాన్ని, సహజన్యాయాన్ని పాటించాడు. ఇంకా చెప్పాలంటే, కర్ణుడు తన కొడుకు అని చెప్పుకోలేని భీరురాలిగా, నిశ్శబ్దంగా కడుపుకోతను భరించే దయనీయురాలిగా కుంతిని చూపిస్తూ, కర్ణుని మాత్రం ధీరోదాత్తుడిగానే చిత్రించాడు. అతనికే చివరిలో అర్జునుని తప్ప మిగిలిన నలుగురు పాండవులనూ చంపనని తల్లికి వరమిచ్చాడు.
మహాభారత కథకుడు పాటించిన వైశాల్యాన్ని, ఔచిత్యాన్ని చాగంటివారు విస్మరించడం విచిత్రమే.
అక్రమ సంతానం మీద తల్లికి ప్రేమ ఉండదనే చాగంటివారి అభిప్రాయం ఎలాంటి పరిస్థితికి దారి తీస్తుందో కూడా ఆలోచించాలి. అవివాహితగా గర్భం ధరించి, గర్భస్రావానికి కూడా వీలు కానప్పుడు ఆ బిడ్డను రోడ్డు మీద, చెత్త కుండీలలోనూ పారేయడం గురించిన వార్తలు చూస్తూ ఉంటాం. అక్రమ సంతానం మీద తల్లికి ప్రేమ ఉండదన్నప్పుడు అది సమర్థనీయమే అవుతుంది. భ్రూణ హత్యలూ సమర్థనీయమే అవుతాయి.
వారిని బట్టి మాతృత్వానికి, కడుపు తీపికీ కూడా అక్రమ, సక్రమ తేడాలు ఉంటాయన్నమాట.
వారు ఆ వ్యాఖ్య చేసిన సందర్భం కుమారాస్త్ర విద్యా ప్రదర్శన సందర్భం. కర్ణుడు ప్రయోగించిన ఒక అస్త్రానికి అర్జునుడు కనిపించకూడా పోయాడు. కర్ణుని తన కొడుకుగా అప్పటికే గుర్తించిన కుంతి అర్జునుడు కనిపించక పోయేసరికి ఆందోళన చెంది మూర్ఛ పోయింది. అప్పుడు విదురుడు ఆమె ముఖం మీద నీళ్ళు చిలకరించగా ఆమెకు తెలివి వచ్చింది. కాసేపటికి కర్ణుడు, అర్జునుడు ఇద్దరూ కనిపించేసరికి ఆమె మనసు కుదుట పడింది.
ఇదీ స్థూలంగా మహాభారతంలో ఉన్నది. ఈ చిత్రీకరణలో కుంతి మాతృత్వానికి లేదా కడుపు తీపికి ఎలాంటి విఘాతమూ కలగలేదు. అక్రమం, సక్రమం అనే తేడా లేకుండా కొడుకులిద్దరూ కనిపించినందుకు ఆమె తల్లి మనసు సేద తీరింది. మహాభారత కథకుడు మాత్రం ఆమె మాతృత్వానికి ఎలాంటి పరిధులూ నిర్దేశించలేదు.
చాగంటివారు ఆ పని చేయడమే ఆశ్చర్యం.
తల్లి అక్రమంగా బిడ్డను కంటే తనను తాను శిక్షించుకోవాలి. లేదా తనకు అక్రమ సంతానం ఇచ్చిన వాణ్ణి శిక్షించాలి. అంతే తప్ప తన జన్మకు తాను ఏమాత్రం బాధ్యుడు కాని బిడ్డను ఏవిధంగా శిక్షిస్తుంది? ఇది సహజన్యాయానికి విరుద్ధం కదా? కర్ణుడి మీద కుంతికి ప్రేమ లేకపోవడం అతనిని అన్యాయంగా శిక్షించడమే కదా? మాతృ సహజమైన ప్రేమను అతనికి లేకుండా చేయడమే కదా?
మహాభారత కథకుడు మాత్రం కర్ణుడి మీద ఇలాంటి మాతృ ప్రేమ రాహిత్యం అనే శిక్షను విధించలేదు. ఆయన ఎంతో ఔచిత్యాన్ని, సహజన్యాయాన్ని పాటించాడు. ఇంకా చెప్పాలంటే, కర్ణుడు తన కొడుకు అని చెప్పుకోలేని భీరురాలిగా, నిశ్శబ్దంగా కడుపుకోతను భరించే దయనీయురాలిగా కుంతిని చూపిస్తూ, కర్ణుని మాత్రం ధీరోదాత్తుడిగానే చిత్రించాడు. అతనికే చివరిలో అర్జునుని తప్ప మిగిలిన నలుగురు పాండవులనూ చంపనని తల్లికి వరమిచ్చాడు.
మహాభారత కథకుడు పాటించిన వైశాల్యాన్ని, ఔచిత్యాన్ని చాగంటివారు విస్మరించడం విచిత్రమే.
అక్రమ సంతానం మీద తల్లికి ప్రేమ ఉండదనే చాగంటివారి అభిప్రాయం ఎలాంటి పరిస్థితికి దారి తీస్తుందో కూడా ఆలోచించాలి. అవివాహితగా గర్భం ధరించి, గర్భస్రావానికి కూడా వీలు కానప్పుడు ఆ బిడ్డను రోడ్డు మీద, చెత్త కుండీలలోనూ పారేయడం గురించిన వార్తలు చూస్తూ ఉంటాం. అక్రమ సంతానం మీద తల్లికి ప్రేమ ఉండదన్నప్పుడు అది సమర్థనీయమే అవుతుంది. భ్రూణ హత్యలూ సమర్థనీయమే అవుతాయి.
No comments:
Post a Comment